W dużej części współczesnych obiektów o charakterze przemysłowym bądź produkcyjnym występują sfery, które określane są jako szczególnie narażone na powstanie niebezpiecznych wybuchów. Jest tak, ponieważ znaczna ilość materiałów wykorzystywanych podczas wykonywania prac produkcyjnych bądź naprawczych ma charakter łatwopalny.
Uznaje się, że największe zagrożenie dotyczy branży produkcji chemicznej, spożywczej oraz petrochemicznej, jednak w rzeczywistości każda gałąź przemysłu może w pewnych sytuacjach znaleźć się w grupie ryzyka.
W związku z tym w wielu sytuacjach może występować konieczność wykorzystywania elektrycznych obwodów, w których skład wchodzą przewody oraz pozostałe elementy określane jako iskrobezpieczne. Przewód iskrobezpieczny wykonywany jest przy użyciu określonego rodzaju tworzywa sztucznego PCV, które określa się jako samogasnące i termoodporne. Zastosowany niebieski kolor płaszcza świadczy o pełnym przystosowaniu produktu do zastosowania w rejonach zagrożonych eksplozją. We wnętrzu przewodu znajdują się żyły miedziane. Chociaż opisywane elementy nie są w stanie całkowicie wyeliminować ryzyka powstania groźnych zapłonów i wybuchów, to mogą je w znacznym zminimalizować.
Definicja obwodu iskrobezpiecznego jest pojęciem określonym w ścisły sposób przez normę PN-EN 60079-11. Pojęcie to odnosi się do każdego obwodu, wewnątrz którego żadne zjawisko cieplne lub iskra (której występowanie jest określane jako normalne dla danego stanowiska pracy) nie będzie zdolna do zapalenia mieszaniny wybuchowej, par cieczy palnej z powietrzem lub gazów palnych. Według wspomnianej normy istotne są trzy elementy. To właśnie nimi charakteryzować musi się każdy układ iskrobezpieczny.
Pierwszym elementem jest wspominana już niezdolność pojawiających się iskier do wywołania zapłonu mieszanin wybuchowych. Ponadto istotna kwestią okazuje się zachowanie temperatur powierzchni odpowiadających poszczególnym klasom temperaturowym, a także pełne odizolowanie od innych obwodów elektrycznych, określane jako separacja galwaniczna. Pozwala ona wyeliminować ryzyko powstawania niekorzystnych sprzężeń, które mogłyby się tworzyć ze względu na obecność wspólnego uziemienia. Poza separacją galwaniczną w celu wyizolowania układów iskrobezpiecznych stosuje się tzw. bariery ochronne. Za ich pomocą ograniczany jest poziom napięcia, prądu oraz energii określonego źródła zasilania.
Należy podkreślić, że w obwodzie iskrobezpiecznym występowanie elementów o podwyższonej temperaturze lub iskier jest zjawiskiem normalnym oraz w pełni dopuszczalnym. Jednak nie mogą one osiągać określonych, zbyt wysokich wartości. Niedopuszczalne jest więc powstawanie wszelkich zmian parametrów elektrycznych, które nawet w najmniejszym stopniu przekraczałyby zaprojektowane wartości znamionowe.
Przyjmuje się, że występują trzy rodzaje urządzeń i układów, których charakter uznawany jest za iskrobezpieczny. Dodatkowo spotkać można się również z tzw. urządzeniami prostymi. Grupę pierwszą stanowią podzespoły bierne. W ten sposób określa się między innymi skrzynki zaciskowe, przełączniki, proste elementy półprzewodnikowe i potencjometry. Do grupy drugiej należą elementy urządzeń, których celem jest magazynowanie energii. Są to chociażby cewki indukcyjne lub kondensatory. W skład ostatniej z wymienianych grup, których charakter określa się jako iskrobezpieczny, wchodzą termoelementy i fotoogniwa, czyli urządzenia wytwarzające energię.